Allah’ın ilk insanı, ilk peygamber yapmak suretiyle, insanoğlu ile iletişim kurmayı ve ona hitap eden vahiyler göndermeyi amaçladığı anlaşılmaktadır. Söz gelimi Tevrât’ı İbranice, İncîl’i Süryanice ve Kur’ân’ı Arapça göndermek suretiyle insanlar tarafından anlaşılmak istemiştir. Bununla birlikte onun İbranice kelâmı, Süryanice sözünden ve Arapça kelâmı da diğer dillerdeki sözünden farklı bir tabiata sahiptir. Bu gerçeklikten hareketle İslâm düşünce-fikir tarihine bakıldığında ilim adamlarının ilâhî kelâmın mâhiyetini, tabiatını anlamak ve bunu anlamlandırmak konusunda bir çabanın içerisine girdikleri görülmektedir. Esasen Allah’ın nasıl bir kelâma sahip (...) olduğunu anlamak ve kavramak, cismanî/fizik âleminden gayrı cismanî/fizikötesine doğru bir bakış çabasıdır. Buna rağmen hakikatin yılmaz arayıcısı insan, bu konuda söyleyecek bir söz bulabilme çabası içindedir. “İlâhî kelâmı”, Allah’ın bir sıfatı olarak değerlendirenler olduğu gibi bunu “ilâhî bir fiil” olarak telakki edenler de bulunmaktadır. İlâhî kelâm sıfatının veya fiilinin tecellîsinin Kur’ân olduğu da ehlince müsellemdir. Kur’ân lafızlarının aidiyeti konusunda başlıca üç görüş ortaya konulmuştur. Bu görüşler içerisinde hâkim ve râcih bakış açısına göre Kur’ân metni, lafız ve mana itibariyle Allah’a aittir. Buna göre Hz. Muhammed’e nâzil olan Kur’ân vahyi hem lafız hem de manadan oluşmaktadır. Bu telakkîyi savunan müelliflere göre vahyin oluşumu ve iletimi konusunda ne Cebrâil’in ne de Hz. Muhammed’in herhangi bir müdahale veya katkısı olmuştur. Dolayısıyla peygamberin vahiy nüzûl sürecinde rolünün tamamen pasif olduğu söylenebilir. Cibrîl, Kur’ân’ı önceden yazılı olarak bulunan bir mekândan, yani levh-i mahfûzdan ezberleyerek veya Allah’tan işiterek ya da Allah’ın lafızları ona vahyetmesiyle Hz. Peygamber’e indirmiştir. İkinci yaklaşıma göre Kur’ân metninin manası Allah’a, lafızları Hz. Peygamber’e aittir. Bu yaklaşıma göre Cebrâil, sadece manaları Hz. Peygamber’e indirmiştir. Hz. Peygamber de kendisine bildirilen manaları kavramış ve onları Arapça ifade kalıplarında söylemiştir. Üçüncü yaklaşıma göre ise Kur’ân’ın manası Allah’a, lafızları Cebrâil’e ait olmaktadır. Yani Cebrâil’e yalnız mana ilkâ edildi ve o lafızları oluşturdu. Bu çalışmada İslâm düşünce tarihinde ilim adamlarının kelâmullâhın tabiatını anlamak ve bunu anlamlandırmak konusunda lafızların aidiyeti konusunda ortaya koydukları söz konusu yaklaşımlar öncelikle deskriptif (tasvîrî/betimleyici) bir üslupla incelenmektedir. Akabinde bu doğrultuda serdedilen yaklaşımlar Kur’ân’ın bütünlüğü ve klasik dönem tefsir merviyyâtı açısından analitik (tahlîlî/istidlâlî) bir bakış açısıyla irdelenmektedir. Denilebilir ki Kur’ân’ın mana yönüyle Allah’a aidiyeti konusunda ilim ehli arasında herhangi bir ihtilâf yoktur. Temel ihtilâf Kur’ân lafızlarının Allah’a mı Cebrâil’e mi yoksa Hz. Muhammed’e mi ait olduğu hususudur. Kur’ân’ın bütünlüğü ve vahyin nüzûl keyfiyetine dair klasik dönem tefsir rivayetleri dikkate alındığında hâkim görüşün diğer iki görüşe göre daha tutarlı olduğu kanaatine ulaşılmaktadır. (shrink)

Kelâm âlimleri “mûcize” kavramını iki farklı şekilde tarif etmişlerdir. Bunlardan ilkinde mûcize “Peygamber olduğunu ileri süren kimsenin elinde, onun doğruluğunu kanıtlamak için meydana gelen hârikulâde olay” şeklinde tanımlanmıştır. İkinci tarife göre ise mûcize: “Peygamberlik iddia eden bir zâtın elinde, inkârcılara meydan okuduğu bir sırada, kendisini doğrular mâhiyette, başkalarının benzerini yapamadıkları, Allah tarafından yaratılan, olağanüstü olay”lara verilen addır. Tanımlardan da anlaşılacağı üzere “mûcize” kelimesiyle genel olarak “hissî mûcize”lere işaret edilmektedir. Zaten “mûcize” teriminin kelâmî metinlerde yer almaya başladığı IV. yy. dan itibaren (...) genelde Hz. Peygamber’in (s) hissî mucizelerinin bulunup bulunmağı temelinde tartışmalar yaşanmıştır. Hatta Kur’ân’da yer verilen geçmiş peygamberlere ait hissî mucize örneklerinden hareketle mesele zaman zaman peygamberlerin hissî mucizelerinin birbiriyle yarıştırılması boyutuna kadar taşınmıştır. Tüm bu tartışma safahatında geçmişte ve günümüzde ihmal edilen, gözden kaçırılan ya da yeteri kadar değer verilmeyen -bizce en önemli ve bugün de gözle görülür, dost, düşman, insaf sahibi herkesin takdirle karşıladığı- mûcize örneği ise Hz. Peygamber’in topyekûn dinî ve siyasî alanda sergilediği insanları dönüştürme kabiliyetidir. Kaldı ki Hz. Peygamber’in bu türden sergilediği mûcize örnekleri geçmişte bir noktada yaşanmış ve misyonunu tamamlayarak tarihin dehlizlerinde kaybolmuş da değildir. Aksine bu dönüştürme ameliyesi nebevî prensiplerin ikâmesi ile asr-ı saadette ve sonrasında olduğu gibi günümüzde ve kıyamete kadar devam edecek olan zaman dilimlerinde de örnekliğini sürdürmeye ve fonksiyonunu icra etmeye devam edecektir. Hz. Peygamber’in başta Bedir Savaşı ve Hudeybiye Antlaşması olmak üzere birçok siyasî alanda yine bireysel ve toplumsal olarak içinde yaşadığı toplumun yüceltilip yükseltilmesinde olağanüstü bir başarı sağladığı yadsınamaz bir gerçektir. Elde ettiği başarıların kendisini hiçbir şekilde asıl hedefinden, tevhid merkezli yaşantısından uzaklaştırmaması, günün sonunda yine “rabbine şükreden bir kul” vasfını koruması onun şahsî kemâlinin ve vahye muhatap oluşunun en büyük göstergelerindendir. John William Draper (ö. 1882) gibi Batılı bilim insanlarına şu türden cümleleri kurduran en mühim sâik de kuşkusuz Hz. Peygamber’in sözünü ettiğimiz o eşsiz dönüştürme kabiliyetidir: “Tüm insanlar arasında, insan ırkına en fazla tesir eden kişi, Justinianus'un ölümünden dört yıl sonra Mekke’de, Arabistan'da doğan kişidir. Pek çok imparatorluğun manevî ve dinî lideri olmak, insan ırkının üçte birinin günlük hayatını yönlendirmek, belki de ‘Allah'ın Elçisi’ unvanının gerçek olduğunun delilidir.” İşte “Bir Mûcize Örneği Olarak Hz. Peygamber’in İnsanları Dönüştürme Kabiliyeti” başlığını taşıyan bu makale, müslüman toplumun kendi ekseninde yükselmesi ve yücelmesi adına hayatî önemi hâiz, günümüz insanının hayat felsefesine yön vermesi açısından da son derece kıymetli ve yol gösterici olan Son Elçi’nin bireyi, toplumu ve insanlığı dönüştürme kabiliyetini onun vahye muhatap kimliği ve tevhid eksenli hayatı çerçevesinde ortaya koymayı hedeflemektedir. (shrink)

Dil, düşüncelerin ifade edilmesini, bilgi aktarımını ve sosyal etkileşimi sağlayan temel bir olgudur. Dil eğitimi ise kültürler arası iletişimi kolaylaştıran ve dünya genelinde etkili iletişim kurma becerisi kazandıran bir faaliyettir. Birden fazla dil bilmek, farklı kültürlere ve bakış açılarına açık olmayı sağlar. Yaşadığı dünya düzeni içerisinde çağın gerisinde kalmak istemeyen, uygar ve etkileşimli bir toplum olma niyetini taşıyan Fransa hükümet yetkilileri dil eğitimi konusunda ciddi adımlar atmıştır. 1795 yılında Doğu dilleri üzerine uzmanlaş Inalco’yu kurarak başta Osmanlı olmak üzere İslâm dünyasının (...) konuştuğu dili öğrenen uzmanlar yetiştirmeye başlamıştır. Kuruluşundan itibaren sistemli bir şekilde dil yelpazesini genişleten Inalco, Türkçe, Arapça, Çince, Farsça, Hintçe, Japonca, Korece, Rusça, İbranice ve daha birçok Doğu dilini bünyesine katmıştır. Bu dilleri öğrenen ve konuşan kişiler sayesinde Fransa, Doğuyla olan münasebetini güçlü tutmakta ve burada bulunan devletlerle uzaktan yahut yakından temas içerisinde kalmayı sürdürmektedir. Yaklaşık dört asırlık geçmişiyle Inalco, bir dil eğitimi merkezi olmanın yanında şarkiyat kurumları içerisinde önde gelen, sayısız oryantalist yetiştirip çeşitli sahalarda eserlerin yazılmasına imkân tanıyan bir kurumdur. Kuruluş, misyonuna uygun olarak uzun süre Doğu dilleri ve medeniyetleri üzerine uzmanlaşmış öncü isimleri yetiştirip çalışmalarıyla kültürel etkileşimi teşvik etmiş ve kültürler arası anlayışı geliştirmeye yardımcı olmuştur. Kurumsal tecrübesiyle ilgi alanını hep genişleten Inalco günümüzde neredeyse tüm dünya dilleri ve medeniyetleri üzerine çalışmalarını devam ettirmektedir. Artık dil ve kültür alanındaki uzmanlığı ve köklü geçmişiyle dünya genelinde saygın bir kurum olarak kabul edilmektedir. Inalco’da yetişen dil uzmanları Fransız hükümetinin diplomatik ve ticari ilişkilerinde aktif rol alarak bu konularda yetkililere tercümanlık hizmeti sunmuşlardır. Aynı zamanda uzman oldukları dillerin yeni nesillere öğretilmesinde öğretici pozisyonlarını korumuşlar ve ilişkide oldukları kültürlerin tanınmasında da önemli roller üstlenmişlerdir. Her ne kadar yaptıkları iş şarkiyat hizmeti olsa da Doğu kültürüne ait mirasın gün yüzüne çıkartılmasında, değerlendirilmesinde ve tasnifinde yer alarak bu kültürlere ait ögelerin korunmasında yardımcı unsur olmuşlardır. Silvestre de Sacy, Louis Bazin, Régis Blachère, Louis Massignon vb. birçok Doğu bilimci burada yetişerek hem kendi ülkelerine hem de Doğu kültürüne hizmet etmişlerdir. Ancak akademik ortamda Inalco ve benzeri kurumlar üzerine yeteri kadar çalışmanın olmadığı da bir gerçektir. Dolayısıyla bu çalışmada, Inalco’nun kuruluşu, işleyiş şekli ve faaliyet alanları tanıtıldıktan sonra bir şarkiyat kurumu olarak misyonu üzerinde durulacaktır. Saha araştırması, gözlem, yetkili mercilerden alınan bilgi ve belgelerle oluşturulan çalışmanın alandaki boşluğu dolduracağı düşünülmektedir. Yaklaşık dört asırlık geçmişiyle Inalco, bir dil eğitimi merkezi olmanın yanında şarkiyat kurumları içerisinde önde gelen, sayısız oryantalist yetiştirip çeşitli sahalarda eserlerin yazılmasına imkân tanıyan bir kurumdur. Fiilen 1795 yılında Fransa’da kurulan Inalco kuruluş misyonuna uygun olarak uzun süre Doğu dilleri ve medeniyetleri üzerine uzmanlaşmış öncü isimleri yetiştirmiştir. Uzun süre şarkiyat alanına odaklanan Inalco, Doğu dilleri ve medeniyetleri üzerindeki çalışmalarıyla kültürel etkileşimi teşvik etmiş ve kültürler arası anlayışı geliştirmeye yardımcı olmuştur. Kurumsal tecrübesiyle ilgi alanını hep genişleten Inalco günümüzde neredeyse tüm dünya dilleri ve medeniyetleri üzerine çalışmalarını devam ettirmektedir. Artık dil ve kültür alanındaki uzmanlığı ve köklü geçmişiyle dünya genelinde saygın bir kurum olarak kabul edilmektedir. Ancak akademik ortamda Inalco ve benzeri kurumlar üzerine yeteri kadar çalışmanın olmadığı da bir gerçektir. Dolayısıyla bu çalışmada, Inalco’nun kuruluşu, işleyiş şekli ve faaliyet alanları tanıtıldıktan sonra bir şarkiyat kurumu olarak misyonu üzerinde durulacaktır. Saha araştırması, gözlem, yetkili mercilerden alınan bilgi ve belgelerle oluşturulan çalışmanın alandaki boşluğu dolduracağı düşünülmektedir. (shrink)

P. F. Strawson a critiqué le compte de Leibniz de 1'individuation, en demandant pourquoi il est métaphysiquement impossible pour qu'il y ait des consciences indiscernables mais distincts. L'analogie entre la conscience et la monade est centrale pour Leibniz, et done la critique de Strawson met en question la nécessité métaphysique du principe de l'identité des indiscernables . Par un examen de quelques questions dans le système ontologique de Leibniz, nous défendrons la nécessité métaphysique du PII contre Strawson.

dixerit hoc idem Epicurus, semper beatum esse sapientem … quem quidem, cum summis doloribus conficiatur, ait dicturum: ‘quam suaue est! quam nihil curo!’ non pugnem cum homine, cur tantum †habeat† in natura boni …This text, containing Cicero's oft-repeated canard, is deeply problematic. Both Reynolds and Moreschini resort to daggers here. Madvig's abeat for habeat has failed to convince, since Cicero appears to use abeo metaphorically without specifying the place of origin or destination of movement within a narrowly circumscribed semantic field (...) which does not encompass our passage. C.F.W. Müller, on the other hand, offered aberret, which can appear without such specification in the sense ‘be deceived’ or the like. Editors evidently hesitate, however, because of the difficulty of explaining the corruption. Perhaps one might rather consider the merits of haereat. haereo can mean ‘be stuck in difficulties’, but the usage is uncommon enough that it could easily have been a stumbling block for an inattentive scribe. Moreover, in some scripts where r is written with somewhat elongated hasta and an arc curving down, it can be easily confused with b; and once haebeat appeared, the ‘correction’ to habeat was all but inevitable. (shrink)

Depending on historical periods and individual perspectives, fencing has been defined in various ways. Indeed, fencing has been regarded as an art, and/or a science, and/or a sport, and/or a game. This paper shows that those various attempts to define fencing throughout history are strategies aiming to conceal the founding violence of fencing (although these strategies do not prevent the emergence of further forms of violence). The study demonstrates that these strategies pertain to semantics, to regulation and codification of fencing, (...) and to more recent phenomena which are linked to the deterritorialization of the practice of fencing. (shrink)

Розкрито сутність поняття «рейтинг». Доведено значущість рейтингової оцінки для суб’єктів фінансового ринку, зокрема для страхових компаній, потенційних страхувальників, інвесторів та кредиторів.

"Williams's masterful translation satisfies (at last!) a long-standing need. There are lots of good translations of Augustine's great work, but until now we have been forced to choose between those that strive to replicate in English something of the majesty and beauty of Augustine's Latin style and those that opt instead to convey the careful precision of his philosophical terminology and argumentation. Finally, Williams has succeeded in capturing both sides of Augustine's mind in a richly evocative, impeccably reliable, elegantly readable (...) presentation of one of the most impressive achievements in Western thought--Augustine's Confessions." --Scott MacDonald, Professor of Philosophy and Norma K. Regan Professor in Christian Studies, Cornell University. (shrink)

Résumé En 1665, Robert Hooke fait paraître son grand ouvrage de microscopie, _Micrographia_, véritable défense et illustration de la philosophie expérimentale. L’année suivante, Margaret Cavendish, duchesse de Newcastle, publie à compte d’auteur un traité et un roman qui attaquent les fondements mêmes de cette science nouvelle. La dispute qui s’engage à l’initiative de la duchesse s’inscrit dans le contexte d’une plus vaste controverse sur la légitimité et l’efficacité des instruments optiques en philosophie naturelle. Toutes les figures de la controverse scientifique (...) y sont déployées. Toutes, sauf une : la riposte. Car Margaret Cavendish est seule dans l’arène. Peut-on parler de duel lorsque seule l’une des deux parties attaque? C’est ce cas particulier de dispute qui s’achève faute de combattant que cet article propose d’étudier. (shrink)

Bu çalışmanın amacı, kent kültürü ve kentlilik bilincinin gelişmesi noktasında kentin merkezi ve yerel yönetimlerine ait kurum ve kuruluşlarının, Erzincan Binali Yıldırım Üniversitesi akademik personelini ne derecede dikkate aldıklarını belirlemek, akademik personelin kent kültürü ve kentlilik bilincinin gelişimi konusundaki algı düzeylerini ortaya çıkarmak ve araştırma bulgularına dayalı olarak önerilerde bulunmaktır. Araştırmanın çalışma evrenini, Erzincan Binali Yıldırım Üniversitesi’nde görev yapan 1.086 akademik personel oluşturmaktadır. Çalışmaya Erzincan ilçelerinde bulunan yüksekokul ve meslek yüksekokulları zaman darlığı ve ulaşım zorluklarından dolayı dahil edilmemiştir. Gerek yerleşkede (...) gerekse yerleşke dışında bulunan tüm fakülte, yükse okul ve meslek yüksek okullarına anket formları elden ulaştırılmıştır. Tıp fakültesi ve Sağlık Hizmetleri yüksekokulu yöneticilerinin çalışmaya katkı vermek istememelerinden dolayı bu iki birim kapsamdışı tutulmuştur. Anket formları 268 kişi tarafından doldurulmuştur. Veri toplama aracı olarak nicel araştırma tekniği olan tarama deseni (anket deseni) kullanılmıştır. Anket soruları Belli ve Aydın’ın (2017) “Kent Kültürü ve Kentlilik Bilincinin Oluşumunda Üniversitelerin Rolü: Mustafa Kemal Üniversitesi Örneği” adlı çalışmasından alınmıştır. Araştırmada elde edilen verilerin çözümlenmesinde, sosyal bilimlerde istatistiksel analiz için oldukça yaygın olarak tercih edilen SPSS programı kullanılmıştır. Araştırma sonucuna göre; Erzincan Binali Yıldırım Üniversitesi akademik personeline, kent kültürü ve kentlilik bilincinin geliştirilmesi konusunda kentte yer alan diğer paydaşlar tarafından (merkezi ve yerel yönetimlere ait kurum ve kuruluşlar) hak ettikleri değerin verilmediği sonucu ortaya çıkmıştır. (shrink)

This book offers a critical introduction to the work of American philosopher D. G. Leahy (1937-2014). Leahy's fundamental thinking can be characterized as an absolute creativity in which all creating is 'live' -- a happening occurring now that manifests a supersaturated polyontological actuality that is essentially created by the logic that characterizes it. Leahy leaves behind the categorial presuppositions of modern thought, eclipsing both Cartesian and Hegelian subjectivities and introducing instead an essentially new form of thinking founded in a nondual (...) logic of creation. The new thinking delineates the absolute unicity of existence as a creative interactivity beyond all traditional dichotomies (such as one vs. many, unity vs. plurality, identity vs. change): a fully "digitized" actuality that is nothing but newness, which inherently implies nothing but change. Through this new form of thinking, change itself is revealed to be the very essence of reality and mind. Any reader looking for a quantum leap beyond the thrall of modern and postmodern fixations is invited to hear and apprehend this new thinking that refuses to be conditioned by paradigms, categories, species, genera, walls, bridges, boundaries, or abstractions: an essentially free thinking that embodies creative novelty itself. (shrink)

Les rapports de Benjamin à Hegel n’ont rien de l’affrontement que l’on pourrait supposer de prime abord. Hegel demeure le plus souvent tenu à distance, mais lorsque Benjamin s’y réfère véritablement, c’est en complice plutôt qu’en adversaire. L’envers de cette alliance est un détournement stratégique de la pensée hégélienne. On y verra le sceau de la pratique benjaminienne de la citation. À l’aune des références à Hegel ponctuant le corpus jusqu’aux Thèses de 1940, on déterminera certains traits des dialectiques benjaminiennes, (...) en particulier celle de la destruction et du sauvetage, ainsi que celle du matériel et du spirituel. (shrink)

Résumé En 1665, Robert Hooke fait paraître son grand ouvrage de microscopie, _Micrographia_, véritable défense et illustration de la philosophie expérimentale. L’année suivante, Margaret Cavendish, duchesse de Newcastle, publie à compte d’auteur un traité et un roman qui attaquent les fondements mêmes de cette science nouvelle. La dispute qui s’engage à l’initiative de la duchesse s’inscrit dans le contexte d’une plus vaste controverse sur la légitimité et l’efficacité des instruments optiques en philosophie naturelle. Toutes les figures de la controverse scientifique (...) y sont déployées. Toutes, sauf une : la riposte. Car Margaret Cavendish est seule dans l’arène. Peut-on parler de duel lorsque seule l’une des deux parties attaque? C’est ce cas particulier de dispute qui s’achève faute de combattant que cet article propose d’étudier. (shrink)

Chez les enseignants-chercheurs, la faible proportion des temps-cadres institutionnels, la grande diversité des types d’activités et la porosité des frontières entre travail et hors travail imprègnent leurs pratiques professionnelles d’une grande labilité, d’une forte individualisation et de formes d’autonomie dans la construction de leur emploi du temps. Cette fluidité des temps dans l’organisation de leur travail s’accompagne pourtant chez les EC de toute une rhétorique du débordement et de la pression temporelle. Ce « je suis débordé » est mis ici (...) en relation avec le nécessaire travail de co-construction de leurs articulations temporelles. Dans ce travail invisible de configuration et d’arbitrage entre activités, l’article repère quatre foyers de tensions potentielles. Le premier réside dans l’intrication d'activités professionnelles et/ou non professionnelles de natures et de temporalités multiples. Le deuxième se situe dans la discontinuité d’activités, en contradiction avec des projections personnelles harmonisatrices. Le troisième concerne l’imbrication d’échelles de temporalités multiples et parfois concurrentes. Un dernier foyer de tensions est ouvert par les évolutions des logiques institutionnelles qui génèrent un décalage entre des représentations personnelles du métier d'EC et la progression d'injonctions de productivité, de rentabilité et d'immédiateté. L’article s’attarde ensuite sur les tactiques mobilisées par les EC pour tenter d’au moins prévenir l’actualisation de ces tensions en pressions temporelles : redécoupage des frontières entre activités, mise en place de divers micro-rituels de stabilisation du flux temporel, travail de recatégorisation des activités, temporisation, détournement ou cantonnement des temps contraints.Enfin l'article revient sur quelques enjeux ou prolongements possibles de l'idée que le rapport aux temps des EC peut être considéré moins comme un temps-cadre que comme un temps-activité. (shrink)

In this first paperback edition, a new introduction by Tom Burke establishes the ongoing importance of Sleeper's analysis of the integrity of Dewey's work and ...

Political liberals ask citizens not to appeal to certain considerations, including religious and philosophical convictions, in political deliberation. We argue that political liberals must include a demanding requirement of intellectual modesty in their ideal of citizenship in order to motivate this deliberative restraint. The requirement calls on each citizen to believe that the best reasoners disagree about the considerations that she is barred from appealing to. Along the way, we clarify how requirements of intellectual modesty relate to moral reasons for (...) deliberative restraint. And we argue against attempts to weaken our requirement of intellectual modesty by emphasizing those moral reasons. (shrink)

Locke is the first English philosopher to be considered in this series, and that fact of itself is worthy of attention. Philosophy, of course, like science, knows no frontiers and no national boundaries. Yet it is true to say that Locke’s contribution to philosophy is typically and peculiarly English. His moderation, his emphasis upon experience, his tolerant spirit of compromise, his dislike of mystical extravagance and of metaphysical speculation, even that elusive quality of his which people call his “common sense”, (...) are English traits. His very defects, illogicality leading to inconsistency and an awkward disorderliness of thought so abhorrent to the. (shrink)

İslâm felsefesinde en önde gelen âlimlerden biri olan İbn Sînâ ruh üzerine çok sayıda eser te’lif etmiştir. Bu eserlerden biri de Arap edebiyatı açısından da önemli bir yere sahip olan el-Ḳaṣîdetu’l-‘Ayniyyetu’r-Rûḥiyye fî’l-Nefs adlı kasidesidir. İbn Sînâ kasidesine ruhu, yüksek bir konumdan insan bedenine inen bir güvercine benzeterek başlamaktadır. Kasidenin devamında ruhun insan bedeninde yaşadığı tecrübeleri anlattıktan sonra ruhun bedenden ayrılmasına değinmektedir. Kasidenin sonunda nefs-i nâṭıḳanın insan bedenine indirilmesindeki hikmetin ne olduğunu sorgulamaktadır. Eser üzerine çok sayıda şerh, tercüme ve tahmîs yapılması (...) eserin ilim dünyasındaki önemine işaret etmektedir. Çalışmada kasidenin Türkçeye ilk tercümesi de olan tasavvuf üzerine önemli eserler te’lif etmiş Ali Dede el-Bosnevî’nin tercümesi ele alınmaktadır. Çalışmada ilk olarak el-Ḳaṣîdetu’r-Rûḥiyye’nin içeriği ve üzerine yapılan çalışmalara değinilmiştir. Ardından Ali Dede el-Bosnevî’nin hayatı ile eserleri, Tercüme-i Ḳaṣîde-i Rûḥiyye’nin nüshalarının tavsifi ve metin tesisinde takip edilen metot hakkında bilgi verilmiştir. Daha sonra el-Bosnevî’ye ait tercümenin temin edilen dört nüshası karşılaştırılarak transkripsiyonlu metni tesis edilmiş ve Arapça beyitler ile beraber verilmiştir. Ayrıca el-Bosnevî’nin tercümesi altına kasidenin günümüz Türkçesine yapılan tercümesi de eklenmiştir. Çalışmanın sonunda el-Bosnevî’nin tercümesi değerlendirilmiştir. (shrink)

The Nature of God explores a perennial problem in the philosophy of religion.

Thomas Aït Kaci focuses on the problem of the erasure of Hegel in Reiner Schürmann’s opus magnum, Broken Hegemonies (1996). It is bewildering that Schürmann, in his relentless struggle against dialectic, from the beginning to the end and from Parmenides to Heidegger, doesn’t encounter at any time his adversary, Hegel. This paper seeks to determine the philosophical meaning of this absence, which is both concerted and disconcerting.